Polski wynalazca zwany “polskim Edisonem” i “Leonardem da Vinci z Galicji”.
Urodził się w 13 czerwca 1872 roku w Rudnikach k. Mościsk jako nieślubny syn Marianny, córki rolników ze Zręcina. Po ukończeniu szkoły ludowej przeniósł się do Krakowa, gdzie zaczął pracę w “Magazynie aparatów fotograficznych” Ludwika Kleinberga. Tam poznał technologię i budowę aparatów fotograficzny. Od tego momentu zaczęła się jego przygoda z techniką i wynalazczością.
Jego pracodawca zajął się później finansowaniem pomysłów i wynalazków Szczepanka, a w 1989 roku założył w Wiedniu towarzystwo zajmujące się wdrażaniem jego wynalazków pod nazwą „Societe des Inventions Jan Szczepanik et Cie”.
Pomimo tego, że w dziedzinie techniki był samoukiem Szczepanik jest autorem ponad 50 wynalazków i kilkuset opatentowanych pomysłów technicznych z dziedziny fotografii barwnej, tkactwa czy telewizji.
Do jego najważniejszych wynalazków należą: system barwnego tkactwa, telektroskop (protoplasta telewizji), system barwnego filmu, kolorowej fotografii, światłoczuły papier barwny, film dźwiękowy, silnik elektryczno-chemiczny i kamizelka kuloodporna.
Ten ostatni wynalazek przyniósł Szczepanikowi prawdziwą sławę, ponieważ w 1906 roku obronił przed śmiercią w zamachu hiszpańskiego króla Alfonsa XIII.
Jan Szczepanik zmarł 18 kwietnia 1926 r. w Tarnowie.
